اشعار سیف فرغانی
چنان عشقش پریشان کرد ما را
که دیگر جمع نتوان کرد ما را
***
سپاه صبر ما بشکست چون او
به غمزه تیر باران کرد ما را
***
حدیث عاشقی با او بگفتیم
بخندید او و گریان کرد ما را
***
چو بر بط برکناری خفته بودیم
بزد چنگی و نالان کرد ما را
***
لب چون غنچه را بلبل نوا کرد
چو گل بشکفت و خندان کرد ما را
***
به شمشیری که از تن سر نبرد
بکشت و زنده چون جان کرد ما را
***
غمش چون قطب ساکن گشت در دل
ولی چون چرخ گردان کرد ما را
***
کنون انفاس ما آب حیات است
که از غمهای خود نان کرد ما را
***
بسان ذرهٔ بیتاب بودیم
کنون خورشید تابان کرد ما را
***
«مرا هرگز نبینی تا نمیری»
بگفت و کار آسان کرد ما را
***
چو بر درد فراقش صبر کردیم
به وصل خویش درمان کرد ما را
***
بسان سیف فرغانی بر این در
گدا بودیم سلطان کرد ما را
***
نسیم حضرت لطفش صباوار
به یکدم چون گلستان کرد ما را
***
چو نفس خویش را گردن شکستیم
سر خود در گریبان کرد ما را
***
کنون او ما و ما اوییم در عشق
دگر زین بیش چتوان کرد ما را
گردآوری : فراناز