چرا از صدای ضبط شده ی خودمان متنفر می شویم؟

آیا تا به حال فکر کرده اید که چرا پس از شنیدن صدای ضبط شده ی خودمان ناراحت و ناامید می شویم؟

تقریبا برای همه چیزی بدتر از این نیست که صدای ضبط شده خودمان را بشنویم. صدای ما با چیزی که خودمان تصور می‌کنیم متفاوت است، نازکتر و نخراشیده‌تر. انگار چیزی کم دارد. قسمت آزاردهنده ماجرا این است که ضبط صوت به ما دروغ نمی‌گوید صدای واقعی ما همان صدای ضبط شده ماست نه چیزی که خودمان می‌شنویم. حالا سوال اینجاست که چرا صدای ما با چیزی که خودمان می شنویم متفاوت است؟

تمام صداهایی که ما می‌شنویم از صدای پرندگان و انسان‌ها گرفته تا افتادن چیزی از روی میز، یک موجی دارند که در هوا پخش می شوند. گوش بیرونی ما این امواج را می‌گیرد و مثل یک قیف آنها را از طریق گوش وارد سر ما می‌کند. این امواج درواقع به طبل گوش ما ضربه وارد می‌کنند و آن را می‌لرزانند واین لرزه‌ها به گوش داخلی ما وارد می‌شوند. گوش درونی جای است که تمام سیگنال‌های صوتی را می‌گیرد و برای تفسیر از طریق عصب‌های صوتی به مغز می‌فرستد.

نکته مهم این است که گوش داخلی ما تنها با صداهای بیرون تحریک نمی‌شود صداها و امواجی که از داخل بدن ما هم ایجاد می‌شوند در گوش درونی وارد می‌شوند و این ترکیب صدای داخل بدن با امواج داخل بدن است که ما هنگام صحبت کردن صدای خودمان را چطور می‌شنویم. وقتی شما صحبت می‌کنید تارآواهای داخل حنجره و گلو شما می‌لرزد و این امواج از طریق استخوان‌های گردن و سر انتقال می‌یابند.

گوش درونی به این امواج مانند دیگر امواجی که از بیرون وارد می شوند پاسخ می‌دهد یعنی آنها را به سیگنال‌های الکتریکی تبدیل می‌کند و به مغز می‌فرستد. بنابراین هرگاه که شما حرف می زنید گوش درونی شما هم امواجی داخل بدن که از طریق استخوانهای گلو و سر منتقل می‌شوند و هم امواج صدای شما که در فضا چرخیده و وارد گوش می‌شوند تحریک می‌شود.

این ترکیب امواج داخلی و بیرونی صدایی را ایجاد می‌کند که شما از خود می‌شنوید. به عبارتی استخوان‌ها صدای شما را بم تر و عمیق‌تر از آن صدای ضبط صوتی شما می‌کند. به همین دلیل است که همه فکر می‌کنند صدایی که خودشان می شنوند قشنگتر از صدای واقعی‌اشان است.